Άραγε να 'μαι κάποιος άλλος;

Τελευταία έρχονται στιγμές που η ζωή μου μου λέει "Ξέρεις φίλε δε σου μένει πολύς καιρός που θα μπορείς να ονειρεύεσαι. Σιγά σιγά χώνεσαι σε λούκια στείρας καθημερινότητας και ο ενθουσιασμός που σε συντροφεύει μέχρι τώρα, τα 27 ότι να ναι χρόνια σου σιγά σιγά θα στερεύει όλο και περισσότερο και δεν θα έχεις όρεξη για τίποτα άλλο απ' το να ζεις από... συνήθεια."
Κάτι στιγμές κρύες σαν άψυχο κουφάρι ζώου (συγνώμη για την... άσχημη παρομοίωση) που προσπαθώ να χλευάζω και να τις χρεώνω σε παροδική μαλακία στον εγκέφαλο μου, σε παροδική μεταβατική περίοδο. Πάλι καλά που με τσιτώνει και ορκίζομαι 1000 φορές και άλλες τόσες πως δεν πρόκειτε να αφήσω τον εαυτό μου να ζει για να ζει. Ω ποτέ............

Δε σε φοβάμαι ότι κι αν γίνει. Τι κι αν το σύμπαν γκρεμιστεί. Μες στην ψυχή μου θα 'χει μείνει, κάποια αυτόφωτη στιγμή...

Μανιφέστο!